Taka jest wola Boga
Rozmowa z ks. dr Robertem Pisulą, który jako pierwszy kapłan z naszej diecezji podjął się posługi wędrownego katechisty

Na zdjęciu ksiądz Robert podczas głoszenia Ewangelii w Argentynie.

Przez ostatnie sześć lat był Ksiądz wykładowcą i ojcem duchownym - niezmiernie cenionym przez kleryków - w Wyższym Seminarium Duchownym w Kaliszu, a także adiunktem na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. To wszystko Ksiądz nagle zostawia, dlaczego?
To, co na zewnątrz wygląda na nagły zwrot w moim życiu, jest w rzeczywistości realizacją pragnienia, które dojrzewało we mnie podczas wielu lat formacji na Drodze Neokatechumenalnej.

Mógłby Ksiądz w kilku słowach przybliżyć nam tę rzeczywistość?
Droga jest pierwszym uznanym przez Kościół nowożytnym katechumenatem, który powstał z inspiracji Soboru Watykańskiego II. W odróżnieniu od tego starożytnego, neo-katechumenat obejmuje już ochrzczonych, którzy w sposób wolny uznają samych siebie za niewystarczająco ewangelizowanych i wyrażają gotowość przejścia drogi prowadzącej do dojrzałej wiary. Odbywa się ona w małych wspólnotach, które gromadzą ludzi w różnym wieku i statusie społecznym, zarówno świeckich, jak i duchownych.

W naszych parafiach potrzebny jest nowy model duszpasterstwa, które nie jest obliczone na doraźne i statystyczne rezultaty, ale cierpliwie i wytrwale przygotowuje wiernych do oparcia się milczącej apostazji współczesnego świata.

Ksiądz chce być wędrownym katechistą - czyli kim właściwie? Na czym polega ta posługa?
Drogę Neokatechumenalną w parafiach otwierają i prowadzą ekipy katechistów, składające się zazwyczaj z prezbitera, pary małżonków i mężczyzny nieżonatego. Oni przyjeżdżają na zaproszenie biskupa i proboszcza, aby głosić katechezy początkowe, zakładać małe wspólnoty i czuwać nad przebiegiem katechumenatu. Ekipy te nie pozostają na jednym miejscu, lecz są w nieustannym ruchu od parafii do parafii i z tego względu nazywane są wędrownymi.

Jest to więc powrót do sytuacji, którą znamy np. z Dziejów Apostolskich?
I nie tylko - święci Benedykt, Franciszek, Dominik, Ignacy Loyola rozsyłali swoich braci po dwóch na wędrowne głoszenie ewangelii. Nic więc dziwnego, że Duch Święty także dzisiaj wzbudza w Kościele nie tylko wędrownych katechistów i prezbiterów, ale także wielodzietne rodziny, które Ojciec Święty wysyła na krańce świata z misją implantatio Ecclesiae.

Głoszenie Słowa Bożego przez ludzi świeckich u boku kapłana jest w Kościele pewną nowością...?
Dotykamy tutaj niesłychanie ważnego problemu, jakim jest wzajemna relacja pomiędzy wiernymi duchownymi i świeckimi. Doświadczenie pokazuje, jak trudno zachować tutaj złoty środek pomiędzy wyniosłym paternalizmem, a zamazującym granice kumpelstwem. Trzeba wrócić do wspólnego nam fundamentu, jakim jest chrzest i na nowo odkrywać doświadczenie chrześcijańskiego braterstwa. Jest to potrzebne kapłanom, aby w sposób radosny i owocny mogli przeżywać swój charyzmat celibatu.

W tym kontekście pojawia się zwykle lęk przed niewłaściwym zaangażowaniem świeckich w życie Kościoła, jak to ma miejsce np. w kontestatorskim ruchu niemieckim Wir sind Kirche...?
To jest przykład jak niebezpieczne może być powierzanie w Kościele funkcji ludziom świeckim, którzy są bardzo religijni i posiadają rozległą wiedzę teologiczną, ale nie zostali uformowani w duchu Ewangelii.

Powróćmy do Księdza misji - kto kieruje ekipami wędrownych katechistów i decyduje o ich przeznaczeniu?
Według Statutu zajmuje się tym Międzynarodowa Ekipa Drogi Neokatechumenalnej, zatwierdzona przez Stolicę Apostolską, bądź też, w ich imieniu, ekipy odpowiedzialnych za Drogę w poszczególnych krajach. Ma to miejsce podczas corocznych zebrań katechistów wędrownych, nazywanych konwiwencjami, podczas których każdy z nich zgłasza swoją gotowość do posłania go do jakiejkolwiek części świata, pozostając wolnym w każdej chwili przerwać swoją misję.

Kiedy i gdzie odbędzie się najbliższa konwiwencja, na której pozna Ksiądz szczegóły swojej nowej posługi?
Na przełomie sierpnia i września, na Górze Błogosławieństw w Izraelu, gdzie znajduje się Domus Galilaeae, międzynarodowe centrum Drogi Neokatechumenalnej.

Przejdźmy do konkretów: z czego utrzymują się wędrowni katechiści?
Wędrowni katechiści zgadzają się przeżywać swoją misję w kruchości, to znaczy, że nie mają własnych środków utrzymania, ale żyją z tego, co otrzymają od braci ze wspólnot.

Każdy człowiek pragnie w życiu stabilizacji i bezpieczeństwa. Patrząc z tego punktu, bycie wędrownym katechistą jest swoistym wyzwaniem?
Stabilizację i poczucie bezpieczeństwa, o które ostatecznie chodzi każdemu z nas, zapewnić może naprawdę tylko Chrystus - On jest tą najlepszą częścią, której nigdy nie będziemy pozbawieni. Tak wierzę. Ale, żeby było całkiem jasne: nie jestem żadnym bohaterem i bardzo się boję tego, co może się wydarzyć.

Skąd Ksiądz ma pewność, że powinien być wędrownym katechistą, a nie dalej wykonywać swoją dotychczasową pracę?
Pewność każdej decyzji dotyczącej własnego powołania przychodzi z dwóch stron: najpierw od wewnątrz, jako upodobanie i powinność, które jednak muszą zostać ostatecznie potwierdzone na zewnątrz przez Kościół. Dlatego przez wiele lat poddawałem moje pragnienie rozeznaniu Księdza Biskupa. W tym roku otrzymałem Jego zgodę na 10 - letnią misję wędrownego katechisty.

Nie żal Księdzu zostawić wszystko i rozpoczynać niejako nowy etap w swoim życiu?
Oczywiście, że żal mi opuszczać moją dotychczasową pracę, szczególnie w Seminarium - to był najpiękniejszy okres mojego życia. Ale mam wewnętrzne przekonanie, że taka jest wola Boga, który nas kocha i chce, abyśmy byli szczęśliwi według Jego zamysłu. Poza tym, katechista wędrowny pozostaje złączony ze swoją diecezją, do której regularnie powraca, aby uczestniczyć w drodze własnej wspólnoty neokatechumenalnej.

Rozmawiał ks. Krystian Szenowski

http://www.opiekun.kalisz.pl/162/tekst_1.htm